Minoraj ordinoj estis dirataj, en la Katolika Eklezio ĝis la Dua Vatikana Koncilio, en la Ortodoksaj Eklezioj kaj en aliaj eklezioj, pri diversaj ekleziaj oficoj kiuj ne kuntrenas veran kaj propran sakramentan ordinigon, sed atribuis ĉiukaze la juran status (statuson) de kleriko al la ricevanto.
Ĉe sia naskiĝo ili havis aŭtonoman karakteron, ili funkciis kiel servo plenumita de iuj membroj de la kristana komunumo. Jam dum mezepoko la minoraj ordinoj perdis sian aŭtonoman valoron kaj ekkonsideriĝis sammaniere kiel sinsekvaj gradoj kiuj mense pretigis al la ricevado de la diakoneco kaj presbitereco, kvankam almenaŭ ĝis la fino de la 16-a jarcento estis ankaŭ nombraj viroj (precipe studentoj (do, stipendio por malriĉaj junuloj) aŭ "publikaj funkciuloj") kiuj ricevis la minorajn ordinojn por povi ĝui la financan renton produktitan de la eklezia benefico.
Post la Koncilio de Trento, fine, la minoraj ordinoj estis oficiale, kaj definitive, deklaritaj nure propedeŭtikaj al la stadio de sacerdoteco, kutime nur formalaj, dum la jaroj de la formiĝo en la seminarioj kun la perspektivo de la sacerdoteco.
Ili estis, kronologiorde, la sekvaj:
© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search